Hier vindt u meer informatie over de cursus streektaal en streekcultuur, en het inschrijfformulier.
Verhalen/gedichten van
Holten
Cyaniris semiargus
Mieneke kek duur 't raam. 't Was vandage a wier zonne mooien zunnigen zommerdag.
De karkklokke sleug veer uur. Zíe gung is efkes buten opzied van 't huus op de greune baanke zitten, 't meeste wark was noe wa edaone. Dinand kwam doonderdagens aaltied wat later thuus van ketoor. Dus met 't etten trechte maken hoven ze zich nog niks te haosten.
De loch was strak blaauw. "Anzichtkaartenweer", zol eur mo wa hemmen ezeg. Ma mo was a zowat 'n jaor vot. Wat gung de tied toch rap! Vurig jaor begin juli waren ze nog met zie bèren op stap ewes naor Scheveningen. In 'n auto oonderweg hannen ze nog tweistemmig ezungen. Op de henreize: "We gaan naar Zandvoort al aan de zee" en op de wierummereize. "Wie gaot nog nit naor huus, nog lange nit..." Aaltied maken ze schik met meka. Net as klène wichter hannen ze de boksenspiepen op-erold en met de blote veute duur 't zaand en 't zeewater eleupen. 's Aovens thuus halen mo twei stoetenbule vol schelpen vuur 'n dag. Die kwammen eur wa good van passe. Daor wol ze de tokomtied ne kraans van maken. Nog genne wekke later -'n schelpenkraans lag half klaor op taofel- was mo uut de tied ekommen. "In haar slaap ingeslapen", had 'n jongen huusdokter ezeg. Dreientachtig was ze worren. Nen mooien lèèftied. De leste maon ha mo zich mangs wat sloerig in de hoed eveuld, ma wieter was ze nooit zeek ewes. Nee, wat det angeet moch ze nit klagen. Ma 't spet Mieneke merakels det ze gen ofschèèd van mo had können nemmen.
Dinand zèè aaltied : "Kiek noe ma trugge op den mooien uutgaonsdag den iele nog met meka hebt ehad. Beschouwd dét dan as ofschèèd van mo!”. En Mieneke wös det eur man geliek ha, ma toch...
Och, noe mos ze nit an 't prakkezeren slaon, daor wörren ’t niks aans van.
Zee, op die struke met de peerse blomen zag ze den vlinder met die blaauwe vleugelkes, den der van wekke a eerder zat. Zol ’t 'n zelfden wèèn? Gisteraovend ha ze 't nog op-ezoch in 't beukske, det ze 'n jaor of wat elene met ne verjeurdag kreeg. As ze 't good ha dan was 't een klaoverblaauwke. D'r stun det e in 't oosten van Nederlaand op de zaandgroond vuurkwam en vuural in juni en juli op stèès met völle blomen. 'n Latijnsen naam was ze oondertussen a wier vergetten. Toen Mieneke d'r hen leup um ’t deerke nog wat better te bekieken, bleef 't töt eur verwoondering doodstille op dezelfde plekke zitten. Nit geschrökken, ma meer asof ’t wol zeggen: Ik kenne oe wa, vuur oe hoof ik mie nit te bangen. Wat ‘n fiene vleugelkes, zie waren nog mooier as de duurste Zwitserse kaante en 't lek wa of ter aover 't blaauw heel vuurzichtig nog wat broen poeier was eblaozen. En dan die smalle witte en zwarte rènekes! Zol daor 't allerdunste schilderskweske vuur wèren gebruukt? A-j 't good beschouwen was de natuur één groot woonder!
Hè, wat veulen de zunne angenaam op de hoed. Ie zollen d'r 'n aander mèènse van wörren. Toen ze zich wier op de baanke ha neerezet, begunnen eur de ogen hènig an tou te vallen. Kiek, daor kwam eur mo an. Zie dreug 'n blaauwen jörk met zo hier en daor 'n föske flurige zommerblomen. 't Was euren feestjörk! Mo gung zitten en vreug, zaos ze altied har edaon: "Hoe geet 't met mien deerntje? Good te passe?"
Toen Mieneke die weure heuren, die noe a zowat 'n jaor lank nit meer ezeg waren, was 't of d'r wat in eur lös brök. Vuurdet ze der zelf good en wa arg in ha, zat ze te lippen. De traonen leupen eur aover de wangen.
"Mo, ik mis oe zo! 'k Zol zo geerne willen det alns nog was zaos vurig jaor um dizze tied... Mo, wie hebt 't nooit met zovulle weure ezeg - det wa-w nit zo ewèènd - ma nóe mo, noe-j hier biej miej zit, noe zeg ik 't oe: Ik haole van oe!"
Mo kek eur leefdevol an. Um eur moond lag nen warmen, wiezen glimlach.
"Mie deerntje toch, det ie mie zo mist det kump, umdet wie zo gek met meka waren. Ma 't is tied um mie te laoten gaon. En a bin 'k nit meer biej oe, zo lange as ie lèèft, lèèv' ik met oe met!"
Zoonder nog völle te zeggen zaten ze nog 'n zetje biej meka. Bère wössen ze det 't zo good was.
Nao 'n heel steutje kwam Mieneke wier 'n betje biej eur positieven. Verwoonderd kek ze um zich hen. Mo zat nit langer nööst eur en 't klaoverblaauwke fladderen vot. Steurig hoger en hoger...
"Cyaniris semiargus.” As vanzelf vleugen eur de vrèèmde klaanken aover de lippen. Cyaniris semiargus? Det was ’n Latijnsen naam. Noe wös ze 't wier. Zachkes vuur zich hen sprök ze de weure 'n paar maol uut. "Cyaniris semiargus.” 't Klunk eur in d'oren as was 't engelenzaank! Met d'ogen halfdichte kneppen tegen de steile zunne, kek Mieneke 't vlinderke nao tötdet 't blaauw van de vleugels versmeult met 't blaauw van de loch...
"Goodgaon", prevelen ze binnensmoonds.
Toen stun ze op en leup 't huus in. Oonderwiel sleug de torenklokke vief maol. 't Wörren toverdan tied um èèrpel te schellen.
Willemien Grobben
Eerder gepubliceerd in: Vlinders; de beste verhalen en gedichten van de literaire wedstried veur beginnende schrievers (IJsselacademie, 2004).
Aangepast aan de IJsselacademiespelling.
Willemien Grobben (Holten, 26-7-1951) schrijft af en toe in de streektaal. Twee verhalen zijn opgenomen in Gloepens Korte Verhalen; gkv's (Kreenk vuur de Twentse Spraok, 2014). Haar vader kwam uit Wierden, haar moeder uit Holten. Willemien heeft als kind een aantal jaren in Nijverdal gewoond, maar is sinds 1960 weer woonachtig in Holten.