Verhalen/gedichten van
Denekamp (Dennenkaamp)

Ik bin nich zonnen hoogvleeger. Koomp deur ne nogal traumatische ervaring, dee’k had heb met nen hellekopter. Joaren ledden bi´k ’n moal oetlot veur zonne vlucht. Ik was der nich naa happig op mer dachen biej miejzölf: “ach wicht, der bint toch slimmere dinge as de lucht invlegen”. En allens wat recht is, ’t was onmeunig mooi vanoet de locht. Tenminste … töt ’t moment da´k de piloot wees op alle bezeensweerdigheden in en boeten ’n Doarp. Geliek smeet hee ieder bod de hellekopter in de verticale stand um dan rap an ’t lest ’t ding wear op te trekken en rakelings oaver alle bezeensweerdigheden hen te vlegen. ’t Gevoalg was ’n wit oftrökken snuutke en ne maag dee kats van ’t rabat of was. Ik nam miej veur um vanof dat moment aajt met beade been op de groond te blieven stoan.

Ha´k better nich können doon want ’n paar moand later veul ik alwear van mien geleuf toe’k de kearl, woar ik noe met huus, learen kennen. Noe was dat nog nich ’t slimste, mer menear  har joarenlaank bevelhebber west van ziene eagen eenmotorige vleegmeschien en dus onmeundig reislustig. Goddaank wa’k nich zoa “pakkerig” en kwam dan ok nich ieder moal in de been at hee miej veur ’t zoavölste moal wear zear a´k de koffers kon pakken.

Toch he’w tehoap wal ’n paar moal vlöggen en ’t earste moal zal miej nog lang heugen. De boks beamn miej veur ’t gat. Um miej op mien gemak te veulen ha’k miene meuiste klear an doan, ’n weinig verhullend kaanten T-shirtje met ’n diskreet jäske deroaver. Töt mienen groten schrik mos ik biej de douane ’t jäske oetdoon, zoada’k halfnaakt veur God en vaderland miej ’n luk veleagen deur ’t pöartke hen kleaien. ’t Gneezende geluud van de leu achter miej za’k nooit wear vegetten en de oagen van de douaneambtenaar ok nich.

Efkes later zat ik in de vleegmeschien ’n luk bedretten veur miej oet te kieken. En dat kwam nich allenig deurda’k kats in de vedrukking zat tuske twee onmeundig oet de kloeten schötten heerschoppen, woarvan één van bear ok nog meanen veur miej langs te motten rekken um zoadöanig noar boeten hen te können kieken. En ’t kwam ok nog nich deurda’k nen vekearden kearl biej de knee greep toe’w de lucht ingungen. Nee, dat was nog niks vergelekken biej de “geruststellende” mededeling van mienen kearl dat ’t nooit fout gung biej ’t opstijgen mer meesttieds biej ’t landen. Toen hee biej ’t inzetten van de landing ok nog es zear dat de kleppen allang oet hadden motten goan, zat ik heelmoals met klotsende oksels in ’n stool te wochten op de paniekerige stem oet de intercom, dee oons zol tooschreeuwen um zwemvesten en zuurstofmaskers in ’n anslag te hoalden. Mienen buurman, dee onnerwiel was biejkommen van miene “pakactie”, zear geruststellend: “Ach mevrouwtje rustig maar, het is uw tijd nog niet”. “Kan wa woar wean”, dach ik, “mer as ’t de tied van de piloot is, goa´k wal met”.

Toch stappen ik ieder bod wear in de vleegmeschien en goddaank ’t wörden better .… dach ik. Vergangen zommer nog gung ’t op de Canarische eilanden opan met miene vriendin. Jammer genog konnen wiej nich nöast meka zitten, woardeur biej ’t opstijgen toch de knee van de buurman ’t wear mos lieden. Met ’n gezicht van ”’t komt wel goed schatje” maken hee miej geröst. Vol vertrouwen begun ik te leazen en toen der op ’n good moal nen toeten snoep veurbiej kwam greep ik der ne haand vol oet en gaf ’m terug an miene vriendin. “Nee”, zear ze, “den is nich van miej, mer van dienen buurman”. Hee vun ’t nich slim, mer veur de wissigheed he’k toen toch de döp mer efkes dichtdoan, koon´k ok niks fout doon. Ik soezen heerlijk ’n luk vot,  tötdat de gezagvoerder ’t neudig vun um met doonders geweald iets te mealden deur de intercom. Ik vleug hoog op en kriesken allens an meka.

En wear mos de knee van de buurman ’t lieden. Ditmoal keek hee nich mear zoa vreadig. Ok de stewardess kon miej wal scheten, zee is de rest van de vlucht gangs west um de anere passagiers geröst te stellen. Veur de veiligheed van de medepassagiers he’k dan ok beslötten um token vekaansie met bear been an de groond te bliemen stoan. Ik hoal miej an de kookaant, ik goa wear op vekaansie noar …. “Rundumhausen”.

Vera Wiefferink,

Dennenkaamp