Verhalen/gedichten van
Goor

Wie hebt bie oons in Goor nen  ”helderziende”. Nen ampartn kearl den in de tookomst kan kiekn. Mooie eignschop, zo’j zengn, want dan wee’j van teveurtn al wat d’r geet gebeurn in oe leaven. Dan hoof ie dus nooit meer de kop kapot te valn, a’j in ‘n öllie oet ut kafee komt en doarnoa van de fietse pleert. Want ie wet al dat ut geet gebeurn. Dus loa’j de fietse mooi stoan en goa’j loopnd op hoes op an. He’j ze mooi te pakn. Onwies haandig!

Wieders wet ie ok precies wat d’r elk joar noa de joarwisseling geet komn. Dus as de buurman op oldejoarsoavnd um twaalf uur teegn oe zegt: “Hendrik, ik weans oe ‘n heel gelukkig niejjoar”. Dan kön ie noar woarheid antwoordn: “buurman, ik hop dat de korte tied dat ie nog leaft, ok nog heel geneuglik zal wean”. Donders prakties, dat veuroetkiekn.

Mar loa’w eerlijk wean, ut kan op ‘n langn doer ok knap lastig wordn. Stel oe veur da’j noe al wet wat veur weer ut oaver 'n half joar is. Of da’j ‘s oavnds noar nen alderbarstnsten ramp op ut NOS-journaal zit te kiekn en da’j bie iezölf deankt: "ut dut mie niks, want ik wis ut al moandn.” Of dat oene vrouwe, met de troanen in de oogn, an oe vrög:  “Hendrik, heb je een ander?” En dat ie dan mut zengn: “nee, noe nog nit, mar oaver dree wekke wa”.

Wat he’j d’r an? Feitelik niks.

Is ok iets van de leste tied hè, dat para-abnormale geflodder. Vrogger gungn de leu doar heel aans met umme. A’j honderd joar terugge zea da’j “helderziend” was, dan wördn ie dreks op de braandstapel esmetten. Ongenöadig de fik d’r in. Ha’j de lippe mar mutn hoaln. Eeuwig zunde dat ze dee kwakzlavers rechtervoort nit meer zo stabaant anpakt. Want dat bunt dee paragnosten volgens mie: beunhazen; stuk veur stuk.

En um dat te bewiezen heb ik gistern met oonzen  plaatseliken paragnost ‘n testken edoan. Toen hee bie oons veur ut hoes langs kwam kuiern, bun ik achter um an egoan en heb ik um zomar ineens nen onmeundigen schup oonder ‘t gat egeaven. Hee was totaal oaverdonderd, kats van 't rabat en zat mie met  oogn zo groot as theeschöttelkes an te kiekn. Ik zegge: “den zag ie zekers nit ankommen? Of wa dan?”

Zien antwoord wus ik al. Ik bun misschien nit helderziend, mar helder deanken geet bie mie nog oet de kiek.

Bert Eeftink (Helligen Hendrik),

Goar