Verhalen/gedichten van
Tubbergen (Tubbig)

Grauwe  wolken, die’t op wödt jacht.

Kreien zo doonker as de nacht,

pikt an de kaant van ’n umgeploagd stuk laand.

Neans het greun van knöllen of bieten.

’n Paar beumkes nog op  nen verleurn wal.

’t Gekrulde blad in vrieje val,

maakt de eakentäk tut sprieten.

Zee wier de pet, de ploag, het peerd,

met wiederop de school, 

woar’t ‘aap, noot mies’, wönnen leert.

Vlakbiej het rechte pad vuur’n kerkengaank,

zundag’s op de knee en aait dezölfde baank.

Zwiepend water van nen beuj klettert op nen stroonk, versleujert ’t zicht,

op ’n kerkntoorn, den zich mistroostig  noar ’n hemmel richt.

Gerard Droste (Klei Gerrit),

Tubbig