Verhalen/gedichten van
Olst

Dit is een herinnering uut mien jeugd in de jaoren twintig

Toen ik zo'n jaor of tiene wasse, gingen wie zwemmen in den lessel. Dat lag veurbie de asfaltfabriek en ’t Knippenbarghusien. Waor Zömmerhuus en Dul woonden. Daor ging een weg naor den Iessel.

Nao schooltied zo gauw meuglijk nao't zwembad, want dan ha-j kans dat ter nog kurken waren.

Gait Eltink was de badmeester. Een kaartien kosten niet völle. En wie hadden zelf nog gien badpakken. Die kon ie veur een paar cent huren. Die waren zwart, met lange mouwgies en lange piepies. Wie mossen in een loze onze badpakkies antrekken. Want de hokkies waren veur de dames en heren. De jongens hadden ok een loze, ma wie hadden daor gien last van. Want Eltink had de wind ter onder.

Later ha-k zelf een badpakkien ekoch zonder mouwgies en kortere piepies en een wit of lila rantien om den hals. Sommige deerns hadden d'r nog een rokkien overhen. Ma dat was lastig.

Eltink leerde ons zwemmen in 't pierenbattien en as ie ’t goed konden, dan moch ie in 't tweede bad. Ging dat goed, dan in het diepe bad, afgescheiden deur een dikke balke van den Iessel.
As ter dan een boot an kwam die golven maakte, gingen wie op die balke zitten en kiepelden wie in den Iessel.

Later kwam d'r een duukplanke. Twee vrouwlu van Hogelugt van de Mölle, die konden zo goed zwemmen en duukten met zien beien van die planke aof. Toen mos ik 'r ok nog baoven op. Badmeester Eltink kwaod, he zei: Mut dat kind verzoepen!
Later kwam d'r ok nog een vlot.

D'r was een poloclub en er werden wedstrieden ehollen. Ik wasse lid van de zwemclub O.Z.C.

En ’s winters werd in de olde schole verteld hoe of wie drenkelingen mossen redden.
Völle meisies waren daor niet bie. Een paar jongens kan ik mie nog herinneren: Marius Bruggeman en Johan de Wit. Die laotste z'n va had et Stationskoffiehuus. Ok weet ik nog dat Eltink met een vrouwe een keer van Dèventer naor Olst hef ezwommen. Wie stonden te wachten bie de punte (Veerpont).

Met de oorlog is ’t zwembad veneeld, d’r waren allenig nog wat stukken steen aover.

Later konden wie zwemmen in de Lange Kolk op Den Nul. Noe nog wel, ma d’r is gien toezicht meer, wat jammer is. Ik heb ter ok nog lange ezwommen, want zwemmen verleer ie niet meer.

A. Wagenaar-Renssen

Uit: ’t Olster Erfgoed; tijdschrift van de Historische Vereniging, december 2005; nr. 41.