Verhalen/gedichten van
Nieuwleusen (Ni'jluzen)

Noast ’t olde huus, in stroalend veurjoarsweer,
bluiende bomen, schel getjilp van mussen,
klimop langs ’t melkrik met de
blaankgeschoerde bussen,
Hoog an de liende lekt mien teddybeer.

En op de hege bolt het veren bed.
Ramen wied lös, doar binnen wurdt ezungen;
mien moeder – stevig wurdt een doek ewrungen.
De schoonmaak vurdert goandeweg.

Het zeepsop viendt zien weg langs hoek en raand.
Vut met het winterstof, met motties en met spinnen.
Deurstoofd van zunne kunt ze weer noar binnen,
de schone plaanken van het holten ledikaant.

En ’s oams tussen zacht en rul flanel
de butengeur nog in de koel’evangen,
een hollegien zo knus.
Oh wat kun’j meer verlangen
as kiend, dan dizze zute bagatel.

Klazien Bijker – van Hulst

Veurjaor - Biesten

Het is veurjaor. Det is de tied van een bonke mooie dingen, mar ok van iets minder angenaams. ’t Is namelijk weer tied um mien dwerggeite Herbi een wörmenpille te geven.
Det is altied een hels karwei. Elk jaor krieg ik pas met barre volle geheister een pille in de sikke. Ik hebbe van de veearts een pillenschieter ekregen, maar a’k die gebruken wille kom ik haanden teköt. Zelfs met drie man lukt het nog haoste niet. En zo’n sikke is nog wies ok, want hij dut soms net as-of e de pille op hef egetten en dan lot e ‘m later gewoon weer uut de bek vallen.
Ien keer hef e ’t presteerd um de wörmenpille bi’j ien van zien ‘belagers’ in de jaszak te laon vallen. Det was ’n alderbassend goed idee, want die vund die pille pas volle later weer, hemao in de biester, umdet e niet wus hoe het ding daor ekommen was.

Ach, veur die geite zal ’t wel erger wèèn dan veur mi’j. Ik hoeve uutendelijk die zieze pille niet deur te sloeken. Mar ik zolle d’r toch niet zo’n karmse van maken as Herbid et heel aans zot. Kiek, het giet hum niet iens um de smaak. Ok het idee det iets slecht veur ‘m zol kunnen wèèn bedarft zien etlust niet. Hij hef zelfs een dudelijke veurkeur veur spul dat niet veur consumptie bedoeld is. Zo kan e met smaak etten van een stukkie hardnaord, een kartonnen deuze, aole verfbladders, mar ok verse verve, spiekers, tochtband en snuuppapierties. Hoe kan in zo’n menu een simpele wörmenpille dan nog problemen geven?

Volgens mi’j zit ’t gewoon tussen de oren, zuver psychologisch dus. Want as ik wille det e iets opvret dan lut e ’t liggen en a’k niet wille dat e iets opvret dan werkt e ’t zo naor binnen. ’t Is gewoon een ègenwieze sikke! Mar ja, ik kenne gin sikkenpsychiaters, dus zit d’r niks aans op dan det Herbi die pille ok dit jaor met grof gweld in de bek edrukt krig.
En zo heb ik vli’j wekke, net as veurgaonde kaoren, al mien moed verzameld um gewapend met pillenschieter, ketting en halsband, d’Operatie Wörmenpille uut te gaon voeren. Ik leupe naor de sikke toe en leut hum, as ’n soort van psychologische oorlogvoering, de pille vast effen zien. Herbi keek der naor, snuffelen der is an en vrat ‘m toen zonder gemekker schoon op.
Dach e noe det ik niet wólle det e det ding opvrat, of hef die sikke gewoon meer verstand van psychologie as ikke?

Irene van Oenen, won in 1997 een prijs voor streektaalschrijvers, waarna ook dit verhaal werd gebundeld in Pluzen. Verhalen en gedichten in de streektaal (IJA, 1997).

Eerder gepubliceerd als "Tekst van de moand", maart 2012

Kronkels, bochten, doolhofpad
van gruun, met witte raand
De stilte van de vorst, zo 's möns
oaver 't mistige laand
Rijp ritselt in de bomen
dwarrelt zachies langs mien wang
Ik snoeve kold de winter op
Wat was de zomer lang!
Met zeijen, schoffel'n, tussen 't roet
woar 'k hoast gin plant meer zage
En later bli'j da'k 't gruijen zag
a'k hier in de zunne lage
Mar noe het vrös, noe weet ik: wi'j
et boerenkool vandage!

Irene van Oenen, Nieuwleusen

gepublu\iceerd in Landleven,