Verhalen/gedichten van
Hasselt (Asselt)

lk eur ze kwaken, zie gaon op karwei
nasale klanken klinken aover 't water
veur kikkers is et lentejaorgetij
warachjant ién enorm groot sextheater.

De viever ef deur sexjacht echte golven
hij grep eur met zien poten stevig vast.
zie kan gien kante op zie is bedolven
zo'n mannenkikker, det's een zwaore last.

hij drukt eur vuste lange onder water,
hij gromt en kwaakt en siddert van genot.
zie vecht terugge, gef em een optater.
het helpt eur niet, want 't is eur lèvenslot.

't ls net zo rap weer aover as 't begon.
het vrouwgien zwemt zelfs twie seconden lös
dan kump d'r weer ien en zonder pardon
belèèft hij met eur ook een coïtus.

De eerste man zit op een plompeblad
fijn uut te rusten, läkker in de zun
um krachten op te doen veurdet hervat
waor as e effen terug ook an begun.

Het kikkervrouwgien kröp in een klein ukien,
achter de dikke stèle van een lis.
zie wenst zich een eel arg stark onderbrukien,
wat veur de kikkerman onnembaar is.

En nao een dag of wat dref in de viever,
een ele bulte drabbig kikkerdril
saamt met de kikkervrouw, want zi’j ging liever,
hartstikke dood, dan alle keren van bil.

Corry Overmars-KaIshoven, Hasselt.

Eerder gepubliceerd in: Gedichte gedachten (Vrouwen van Nu Overijssel, 2008).
Aangepast aan de IJsselacademiespelling.

Wi'j emmen dit jaor de tuinman op bezuuk ad. Now ja, zogezegd, de hovenier. Zölf vuulden wi'j ons dusdaonig of-etakeld en deur et leven etekend dat wi'j samens de knuppe mar deurehakt emmen.
Mit een grote zucht van klaorloeder machteloosheid emmen mien vrouwe en ikke besleuten umme et uut aanden te geven. Alle jaoren in april zo ongeveer mos 't wezen. Dan gaf zie de anwiezingen en ik stakke minimale stukkies van veule biezundere plaantensoorten of. Niet te veule, want ik kan nooit wat weggooien en ik ebbe in feite gien bal verstaand van borders en zo. Ik doe wel net asof en make mi'j d'r barstend drok veur, mar 't dreit altieden op gezonmeien uut, en op kaanties steken. Mit een slim deskundig gezichte skoefele ik trots tussen mien Kroepende Stippel-Stienslag en de Zölfleidende Ringelwikke deur. Jaor in jaor uut bin 'k op de knienen deur de modder ekreupen, e-k mit de blote aanden braandnikkels weg-etrökken, onkruud en grös weg eropt, mest aover de borders estreuid en alle soorten babbelegoegies meer.

Dan komp de hovenier mit zien medewarker. I'j snoeit en wröt wat in de grond, gooit er wat aoverbodig spul uut en ziedaor, van mien creatie bliekt minstens een karrevracht te veule in de tuin te staon. De bult die achter 't uus leg lög d'r niet umme. 
De vrouwlu emmen mi'j dat altieden al ezegd, 'k aalde d'r veuls te weinig uut en dan gaot et meer op 't grote dierenbos lieken as op een fesoenlijke tuin. Ondaanks adviezen, soms slim deskundig, van vrouw en dochters, toch egenwies wezen, hè. Mooi oen egen zinnegien achternao kuieren en zegen da-j koffiedik bi'j de Gelobde Rapunzel mutten gooien. 'k Wete nauwelijks oe 't dink d'r uut zet, mar ja as gepensioneerde kerel mu-j oen tuin kennen, of niet dan. Ie zöllen mutten weten wat een Schermabronia is en wat Blauwe Viefoeksklokkies binnen. Ie zöllen ook mutten weten wat Gewimperde Boernkars is of oe Kanariegrös d'r uut zet. Of et now smal mut wezen of bried is mi'j ontskeuten.

Mar 'k ebbe alle wieseden wel op-egaard toen 'k mitdeu an 't GOS- project waor de Iesselacademie mit Schoorlemmer en Scholtmeijer zich zo drok veur emaakt emmen. Stapels boeken uut de bibliotheek aald mit bloemensoorten. En dan alle dialectnamen d'r uut pikken tot oe alle bloemsoorten an 't ende de strotte uutkomen. Gewoon dom deurdoen, want ik kan d'r bar slecht tegen as mien deskundige tuin-uusgenoten mi'j onderskatten.
In de politiek e-k vrogger eleerd da-j aoveral aover mit mossen kunnen praoten ook al a-j d'r gien bal verstaand van. Dan mu-j mit een stukkien arrogaante deskundigeid et volk wat bewonderend oen tuin bekek kunnen wiezen op de Kleine Oranje Kraanrapunsels en op de Karweidoorn mit zeumblad. Oewel, 'k vraoge mi'j wel of oe dat zit mit die Kraanrapunsel. Nao da-k kortens opereerd bin, aal ik altemit nogal ies bepaolde dingen deur mekare. 't Is now tien jaor eleden en alleman zeg dat et nog altied van de morfine komp. Mi'j donkt dat et now ook wel ies weer aover mochte wezen. Mar niks d'r van, dat deur mekare alen gaot stillegies deur. Want now sköt mi'j iniens te binnen da-j die koffiedik bi'j de Rapunsel veur Pisgriete d'rbi'j mutten gooien, anders elpt et niet.
Iet now die Rapunsel wel zo of is 't een Ranonkel? Now ja, vut mar, as ik 's veurjaors grond en stront op de borders adde ebracht en eventueel wat verwilderde plaanten of adde esteuken, dan kwamp de vrouwe even kieken. Dan keek ze bli'j mit een rimpel baoven d' ogen. Niet echt dus!
Now de hovenier d'r ewest is, ef ze bli'j ekeken zonder rimpels. Wel echt dus. Ik denke da-k mi'j in 't vervolg mar weer blieve bemuuien mit mien gazon, mit de attributen daorop, zoas die veur-istorische putte waor twie kebouters in wonen, en... mit kaanties ofsteken.

Klaas Würsten

(aangepast aan de IJsselacademiespelling)

Als een hind’ in dreuge streken,
slim begerig naor ’t genot
van wat water uut de beken,
zo verlangt mien ziel naor God.
‘k Wachte staodig op de Heer,
God, die leeft, zeg mi’j wanneer
za’k in ’t veurhof veur Oen ogen
weer Oen grote naam verhogen?

Bewerking: Klaas Würsten
(aangepast aan de IJsselacademiespelling)

Onweer

Ik zegge ‘how peerd’veur et leste
’t is veur vandage haost edaon.
De leste opper is de beste,
mien peerd blif gewillig stille staon.

Ik steke ’t heui op en mien vrouwe
leg kundig armsvol van heur weg.
Mien vorke kaantelt en ik douwe
mien vork vol, die zie vaste leg.

Het onweer rommelt in de varte
de bujje gaot deur ’t oosten voort.
Wellicht krieg wi’j nog een starte,
wi’j warken staog en zegen gien woord.

De hitte steg naor dartig graoden
de opper mindert staodig an.
Het zwiet brek ons deur alle naoden,
waor komp dat onweer now vandaon?

Het leste krab ik bi’j mekare
en steke ’t op dit leste voer.
Die bujje gunter wordt een rare;
wi’j vluchten veur de onweersskoer.

Ons peerd hef alles goed begrepen
en heistert mit de vracht naor huus.
De bliksems trekken gele strepen,
’k heur in de varte regengeruus.

Dan jagen wi’j haostig deur de baander
de dele op mit ’t leste voer.
Mit buten d’iene slag naor d’ aander,
wi’j hemmen ’t ered veur d’ onweersskoer.

Klaas Würsten

Dit gedicht werd eerder gepubliceerd als "Tekst van de maand", juli 2010

.

Sinte Märten

In Asselt vieren ze Sinte Märten op 10 november.

Nao skoeletied lopen de kinders met foekepotten bi’j de uzen langes, drukken op de belle en as de deure lös giet, zingen ze een Sinte Märtenlied.

De kinders ebben now gien foekepotten meer van een jampöttien met een värkensblaoze, mar een medärne, met een plastic dekseltien op een blikkien. 

Dit is wat ze in Asselt zingen: 

Asselter Foekepotlied

Foekepotteri’j, foekepotteri’j
Gèèf mi’j een centien dan gao-k veurbi’j
Gèèf mi’j een ällefien dan blief ik staon
Ik zol nog liever naor de arremoede gaon.
Ier woont zon rieke man
Doe zovölle gèven kan.
Gèèft wat, olt wat
Gèèft die arme stumpers wat.
Ik heb zo lange met de foekepot elopen.

En nog gien cent om brood te kopen.

Eerder gepubliceerd als "Tekst van de moand", november 2010