Verhalen/gedichten van
Staphorst (Stappest)

Ik wil het ies hebben over de kikker. Ik las onlangs det het slecht gonk mit de kikker. En door hadde wee allemaol schuld an want het kwam deur het slechte milieu en door binne wee allemaol verantwoordelijk veur. De kikker wördt zelfs mit uutsterving bedreigd, stund er. Det er niet zoveule kikkers meer waren had ik ook allange ontdekt. Ik dachte allend det het een aandere oorzaak had. Ie mut weten det mee vroeger altied verteld ies det wanneer a-j graag een klein poppie hebben wollen ie een kikker an de deurklinke mussen bienden. De ooievaar ruilde dan de kikker veur een klein poppie. Vroeger deden ze det kennelijk vaeker, want toen a-j veule groter gezinnen as tegenwoordig. Zee hadden zoveule kikkers gebruukt det ze no zowat op bint. Daorumme he-j no veule kleiner gezinnen, dacht ik altied. Mar no lees ik dus det det niet zo ies.

Mar van ’t veurjaor hadde wee een kikker. Wee woont an ’t waeter. Achter ’t huus lop een grachte, een wat groot uutevallen sloot of een vijver. Hoe het ook ies, die bee oes ien de buurte woont zegt allemaol “wee woont an ’t waeter.” En no van ’t veurjaor heurde wee veur het eerste een kikker.  Goh, wat ware wee d’r wies op wat vunne wee het mooi. Wee hadden al eenden en gaanzen en vissen, en no dan ook een kikker. Mar a-j ’s aovends op bedde ligt en ie kunt niet slaopen van het gekwaek verwens ie diezelfde kikker al gauw. Zo gonk het bee oes ook.An het begun van de aovend heurde ie em niet mar ie lagen nog mar goed en wel op ’t bedde of door begunde ee, heur. En toen op een aovend, wee zaten mit z’n allen buten te koffiedrinken en door begunde ee. Oes Pa gonk ies an ’t waeter kieken of hee em ook zag. “Pa hoopt det het een betoverde prinses ies”, vertelde ik de jongelui. “Straks vangt hee de kikker en gef em een dikke kus.”  Vanof de waeterkaante kwam het antwoord: “Nee heur, ik vange em veur Ma, dan mag die em an de deure bienen. Wie wet, misschien brengt de ooievaar naor dree jongens nog wel een meitie.” Wee fantaseert nog wat deur en ik vertelle det het volgens mee mar weinig verschil maek waor a-j van wakker ligt. Van een kikker die kwaekt, een klein poppie det reert of grote jongens die veuls te laete weerkoomt. Het jonge spul kek mekaer ies an mar zeg weinig. Mar de kikker laet zich niet zien. En dan as ik naor binnen lope veur nog een bakkie koffie komt er mee toch een geschreeuw op. Ik wete niet hoe rap ik weer buten mut koom. Ie kunt het geloven of niet, mar wat dacht ie det daor over vliegt? Juust, een ooievaar! Jongens, jongens wat een lol en geplaog. Zee wilt de wiege al van de zolder haelen en netuurlijk mutte wee ook rap een naeme bedinken. Door bint ze het gauw over eens, det wördt oes “prinsessie”. De kikker holt em van schrik stille en de ooievaar vliegt teleurgesteld wieder. Mar ’s aovends ligge wee nog mar net op bedde of daor begunt het gekwaek weer. Een tikkie op de deure en gelach op de overloop. “Heurt jullie het wel, ie kriegt nog een herkansing, heur.”   Wee doet mar net of wee niks heurt. Gien kikker en gien kiender.

Grietje Akkermans - Koobs

De daegen wӧrdt langer,
de zunne kreg  kracht.
Dan
nog weer nachtvӧrst,
totaal onverwacht.
Wiend, regen
en  nog weer snee.
Maertse buien
het eurt er allemaol bee.
Maertse katten
ook zo wat.
Bee nacht en ontij
bint z’ op pad.
Maar …
‘k wil niet klaegen
want ’t ies gewis
een teken
det veurjaor ien
aantocht is

Grietje Akkerman-Koobs

Eerder gepubliceerd als "Tekst van de moand", maart 2014